چراغ گاز

نمایشگاه انفرادی نقاشی

هنرمند: شیوا زمانفر

کسی که کنترل را در دست دارد نور نیست، چراغ نیست، کسی است به تغییر دادن توازن قدرت به نفع خود. این نور مدام در حال کم و زیاد شدن است، گاهی اوست که تصمیم می گیرد من چه چیزی را می توانم ببینم و چه چیزی را نه. دقت و تشخیصم را از دست داده ام. به چشم هایم اعتماد ندارم. نمی توانم… نمیدانم… دیوانه شده ام. سرگشته در اتاقم گم می شوم و دیگر به هیچ چیز اعتماد ندارم. در کمبود "خود"م وابستگی من به دیگری بیشتر و بیشتر می شود و همراه این پیوند، من، مچالگی و خمودگی را بیش از همیشه احساس می کنم. در خود زندانی می شوم. هیچ قطعیتی وجود ندارد؛ الا ترس. بالا می آیند ترس ها، درخت می شوند و میوهی ترس بازهم ترس است و ویرانی. بوی نا می دهند. ترس و آبزدگی همه ی خشکی ها. و من در کم و زیاد شدن نور بد بوی چراغ گاز* در "ناخودم" غرق میشوم.
زندگی تحت تاثیر خشونت** تجربه ی مزمن و تقلیلیافته ای از مرگ است و در فضایی وهم آلود الگوهای آن تکرار و باز تکرار می شود. سیاه و سفید در غایت و رنگ ها در میانه. تصاویر مه آلود… فشرده شدن… چروک ها… گردن های خمیده… تجربه های زیستی ای هستند تا علاوه بر نمایان کردن کیفیتی درونی، وضعیتی پنهان را به آگاهی بیاورند.

* پدیده چراغ گاز معمولن توسط خود شیفته ها بر دیگران اعمال می شود. آنها دارای توانایی زیادی در متقاعد کردن بقیه به اینکه درک درستی از اوضاع ندارند، هستند و بیشتر اوقات از طریق همانندسازی فرافکنانه بخشی از ضعف ها و یا ترس هایشان را در دیگری زندگی می کنند و طرف مقابل را دچار مسمومیت روانی می سازند. از اعتماد به نفسشان می کاهند، خاطرات یا عقایدشان را دست کاری می کنند و در نهایت متقاعدشان می کنند که سلامت روان خود را از دست داده اند. اعمال پدیده چراغ گاز می تواند کاملن به صورت ناخودآگاه رخ بدهد. این پدیده در خانواده، محل کار و یا در ابعاد جامعه نیز اتفاق می افتد.

** سازمان بهداشت جهانی خشونت را چنین تعریف می کند:
استفاده عمدی از نیروی جسمانییا قدرت به صورت تهدیدآمیزیا واقعی، علیه خود، دیگری، گروه یا جامعه که موجب جراحت، مرگ، آسیب روانییا محرومیت شود.

( شیوا زمانفر )