همشکلیِ تحمل ناپذیرِ هستی

نمایشگاه انفرادی نقاشی

هنرمند: فاران پیرجمالی

"یک نفر گفته که برشت دوست داشت همه یک جور فکر کنند. من هم همین را می خواهم، اما برشت می خواست این ایده را به وسیله ی کمونیسم عملی کند. روسیه همین کار را با حکومتش انجام می دهد. اما در اینجا (امریکا) این کار به خودی خود انجام می شود. بدون آنکه حکومت سختگیری در میان باشد. پس اگر بدون تلاش این کار پیش می رود، چرا نشود بدون کمونیسم آن را پیش برد؟ همه هم شکل شده اند، مثل هم رفتار می کنند و ما هر روز بیش از پیش شبیه هم می شویم" (اندی وارهول).

مجموعه ی کوکاکولا ها نشان دهنده ی این است که (در بعضی موارد) همه ی ما یک جور مصرف می کنیم، چه تحصیل کرده باشیم چه کم سواد، چه ثروتمند باشیم و چه فقیر، ما مصرف می کنیم تا موجودیت خود را بیابیم بی آنکه بدانیم حقیقت وجود ما و نیاز های حقیقی ما چیست و این سببِ وجودِ جامعه ای است این چنین از خود بیگانه (هربرت مارکوزه). طبق نظر مارکوزه شاید بتوان گزاره ی “من کوکاکولا مصرف می کنم، همانطور که تو مصرف می کنی” را اینطور تغییر داد: “کوکاکولا من و تو و همه را مصرف می کند”. مایی که فکر می کنیم اگر یک جور مصرف کنیم، پس حتماً به گروه بزرگتری از افراد همشکل خودمان تعلق داریم و احتمالاً این به ما آرامش بیشتری می دهد. آرامشی کاذب، از احساسی کاذب، از همشکلی ای که نه می تواند وجود داشته باشد و نه وجود داشتنش آرامش و امنیتی در پی خواهد داشت.

فاران پیرجمالی