شعر و آنچه به جا مانده است

نمایشگاه انفرادی عکس

هنرمند: لیلا سیبر

کیوریتور: محمود مکتبی

در بعضی از محله های قدیمی تهران هنوز امکان دیدن گذشته ای که از میان شهری مدرن می درخشد وجود دارد. همانند این است که با آینده ای نا مطمئن به خاطرات بنگری و من از خودم می پرسم: چه چیز باقی مانده است؟

از آنجایی که من با مردم درباره اشعار وزین ایرانی صحبت کرده ام گمان می کنم که آنها هرگز فراموش نمی شوند.اما مردم عادی و شعر های روزمره ،آنها چه می شوند؟

من به دختر جوانی برخوردم که آرامش و صلح را در نقاشی کردن یافته بود و رویای گذران زندگی بعنوان هنرمند را در سر داشت. سرباز قدیمی که می گفت جنگ هرگز نمی تواند خوب باشد. بیوه ای را دیدم که هنگامی را به یاد می آورد که چطور عاشق شوهرش شده است و با پسرش می خندید.و کارمندی که به سوال من جواب داد: هیچ چیز باقی نمی ماند...

من با دوربین آنالوگ پدر بزرگ در گذشته ام لحظات را ثبت می کنم چرا که به گذشته ای متصل شده ام که نمی شناسمش.

من موتیف هایم را با دقت انتخاب می کنم ،در این نمایشگاه شعرهایی که تصویرشده است  را قاب می گیرم ،چیزی که باقی خواهد ماند...