سوگواره

مفهوم گمنامی و  بی نامی در گورها  و لباس ‌هایی که از ناکجا آباد به جهان زهرا فراخوانده شده اند و آن فرم گرفتن زنانه در دوختن و ترمیم استخوان ‌ها ما را به

عمق زخمی می برد که انسان ها در به گورسپردن پاره ی تن شان تجربه می‌کنند. هنرمند با چهل تکه ‌هایی از پاره‌ های تن رنجی رنگارنگ را به دید می‌آورد

استخوان‌هایی که قرار نیست با خاک پیوند بخورند بلکه قرار است چونان زخمی به چرک نشسته پرسشی تکان ‌دهنده برکشند؛ کجایند آن پاره‌ های تن؟ استفاده

از متریال زنانه و سه بعدی شدن چهل تکه ‌های دو بعدی در کنار بعد پرفورماتیو کار زهرا گویی امتداد سوگ را پدید می‌ آورد سوگی به درون رفته و به ریشه‌ها

رسوخ کرده که در هیأت اثر هنری از نو فواره و فریاد می‌کشد. زهرا خاموش است و همچون انسانی دندان بر جگر می‌گذارد و استخوان‌های پاره‌ی تن ‌اش را چون

عروسک‌های کودکی دست‌ساز از نو می‌سازد آن استخوان‌ ها آن عروسک ‌های کوچک خاموش گرد هم می ‌آیند و به خاک سپرده می‌ شوند تا در روندی چند باره

از نو گور شکافته شود و استخوان عریان شود و تنی غایب را تداعی و تکرار نماید.