سرزمین تروماهای پلاستیکی

با توجه به تئوری پلاستیسیته، مغز انسان را می‌توان به عنوان یک واحد پلاستیک تصور کرد. پلاستیک، ماده‌ای است که مقاوم در برابر از شکل افتادن، منعطف در شکل پذیری، و دارای قابلیت انهدام و انفجار از درون خود نیز هست. این مفهوم به معنای توانایی شکل پذیری و تغییر در پاسخ به شرایط مختلف محیطی است و تنها به انعطاف‌پذیری در مقابل شرایط محیطی اشاره نمی‌کند.

درک این مفهوم به تمامی نگرش من به دنیای پیرامون را تغییر داده و درهای ذهنم را به فانتزی جدیدی گشود. مغز، که همیشه به عنوان ساختار صلب و ثابت در نظر گرفته می‌شد، اکنون به نظرم نرم و منعطف می‌آید. از این رو، می‌توان به این نتیجه رسید که هرآنچه با مغز در ارتباط است، می‌تواند رفتار پلاستیکی داشته باشد.

موقعیت های تاریخی، اگر صلبیت خود را حفظ کنند، به زخم‌هایی تکراری و رنج‌آور تبدیل می‌شوند. اما اگر در درون خود منهدم شوند و فرم جدیدی بیابند، به رویدادی معاصر بدل خواهند شد. هر فرد می‌تواند بر اساس تجربیات شخصی‌اش نگاهی متفاوت به رویدادهای تاریخی داشته باشد. افراد با مغز پلاستیک این قابلیت را دارند که تجربیات گذشته خود را معناپذیرتر کرده و از آنها برای درک درست تاریخ استفاده کنند و تاریخ را به عنوان یک واقعیت پویا و تغییرپذیر بنگرند.