کارگاه سینمای سوبژکتیو

این کارگاه چهار روزه است و با همکاری رزیدنسی راه در گالری ژاله برگزار می شود.

بخشی از متن آقای پیلز در رابطه با کارگاه سینمای سوبژکتیو:

من فیلمساز هستم و همیشه بوده‌ام. در سال‌های آغازین زندگی‌ام، می‌توانستم یک معمار یا یک مجسمه‌ساز یا یک موزیسین باشم اما در نهایت زندگی من را به سوی دنیای تصاویر متحرک سوق داد. بنابراین من میخواهم با معرفی خودم آغاز کنم، درباره سال‌های آغازین کارم، از انگیزه‌های متفاوتی که برای حساسیت‌های بصری‌ام داشتم و در سن 15 سالگی با یک دوربین 8 میلیمتری عالی سوئیسی که متعلق به پدرم بود، کارم را آغاز کردم. تجربیات سینمای تجربی من با ارتباط پیوسته با سینماگران جدید آمریکایی (جوناس مکاس، باراخا و بسیاری دیگر) که توسط پیتر کوبلکا یکی از بنیانگذاران موزه فیلم اتریش (1965) به وین دعوت شده بودند، ادامه پیدا کرد.

برای چندسالی من انرژی‌ام را برای پروژه‌های بزرگ داستانی گذاشتم اما نهایتا نتوانستم موفق باشم چراکه در اتریش هیچ علاقه فرهنگی یا اقتصادی یا پیشینه‌ای برای پروژه‌های ما که دنباله‌رو کارهای ملویل، فیلم نوآر فرانسه، گدار یا کاساوتیس وجود نداشت. با این اوصاف در سال 1972 با یک فیلم کوتاه داستانی به بینال فیلم ونیز راه پیدا کردم.

چرا "سینمای سوبژکتیو"؟ بیشتر و بیشتر از هرچیز من به ساخت فیلم‌هایی گرایش داشتم که به نوعی دفترچه خاطرات است، فیلم‌هایی بدون فیلم‌نامه، بنابراین دوربین را روبروی خودم گرفتم، از زاویه دید شخصی‌ام که متاثر از فیلم‌سازان آوانگارد جهانی و همچنین مباحث انسان‌شناسی، قوم‌شناسی و روانکاری و افرادی مانند جورج دِورر بود. ما نمی‌توانیم از اثر متقابل میان موضوع یا سوژه و مشاهده‌کننده چشم‌پوشی کنیم با این امید که او (مشاهده‌گر) به حد کفایت وانمود می‌کند که آن چیز وجود ندارد...

بنابراین من بیشتر و بیشتر نگاه شخصی و فیلم‌سازی‌ام را رادیکالیزه کردم و کمتر روش‌های سنتی مانند داستان‌گویی و تغذیه نیازهای ابتدایی مخاطب را دنبال کردم (من هیچ‌وقت علاقه‌ای به گرفتن جایزه اسکار نداشته‌ام!) اما بیشتر از هنر سینما برای فکر کردن و کار کردن درباره زندگی، عشق و پرسش‌های نهایی، بهره برده‌ام.