نمایشگاه آهنجش با همکاری گالری آرته دیزاین

نمایشگاه سه نسل از نقاشان معاصر ایران با عنوان «آهنجش» با همکاری دو گالری ژاله و طراحی هنر با نمایش ۶۱ اثر از ۳۱ هنرمند در گالری طراحی هنر بر پا شد.

در این نمایشگاه، آثاری از فرح ابوالقاسم، غزاله اخوان، مرتضی اشتیاقی، ابراهیم اکبری گرز، آرنو اوهانیان، علیرضا آدم بکان، شیرین آزادی، محمدجعفر پاک روان، علی تقوا بلسی، محمدابراهیم جعفری، ولی جوادی آذر، رضا حسینی، حسین خوشرفتار، مصطفی دشتی، علی ذاکری، محمد رحیمی، مینا سبزی، همایون سلیمی، جلال شباهنگی، حبیب الله صادقی، مهدی علایی نژاد، یعقوب عمامه پیچ، حسین کاظمی، عباس کیارستمی، علی گلستانه، ابراهیم گنجیان، وحید محمدی، عباس مختار، محمدعلی مشرفی، مریم میرزایی کجوری و منوچهر نیازی به نمایش درآمده است.

توضیحات آقای سلطانی مدیر گالری ژاله درباره برپایی نمایشگاه «آهنجش» :

برگزاری این دست نمایشگاه‌ها، عمدتاً در موزه‌های هنرهای معاصر کشورها اتفاق می‌افتد چراکه تعداد زیادی از کارها و هنرمندان را می‌توانیم در این قالب بگنجانیم: از سهراب سپهری، منوچهر یکتایی تا بهجت صدر و نسل‌های بعد و حتی هنرمندان جوان. البته متأسفانه یکی از چالش‌های بزرگ در این نوع نمایشگاه‌ها، محدودیت فضای گالری‌ها است. با وجود اینکه گالری طراحی هنر یکی از بزرگترین گالری‌های تهران محسوب می‌شود، ما با وسواس زیاد سعی کردیم کارهای سایز کوچک را انتخاب کنیم تا تعداد بیشتری اثر را به نمایش بگذاریم.
ایده نمایشگاه «آهنجش»، پژوهش محور بوده است این نمایشگاه می‌تواند با آثاری از هنرمندان قدیمی و بزرگ در موزه هنرهای معاصر تهران برگزار شود و گالری ژاله امیدوار است روزی بتواند نمایشی از آثار هنرمندان مرتبط با این موضوع را در نمایشگاهی با این عنوان در موزه هنر های  معاصر داشته باشد.

«منظره نزد هنرمندان مدرن و معاصر ایران موضوع خیلی مهمی است، به ویژه اینکه در هنر معاصر ایران جنبه‌های خیلی متنوع‌تری هم پیدا کرده است. البته در این نمایشگاه گرایش بیشتر روی منظره‌هایی است که جهتی انتقادی یا اجتماعی پیدا نمی‌کند یعنی بیشتر همان نگاه مدرنیستی نسبت به منظره در فضا دیده می‌شود. از این نظر می‌توان گفت که هنر مدرن ایران تجربیات خیلی متفاوتی دارد حالا خیلی از هنرمندان ممکن است به دلیل سخت پیدا شدن کارها اینجا نباشند مثل سهراب سپهری.
چیزی که در واقع اهمیت دارد این است که ویژگی‌های منظره در نسل‌های مختلف هم در واقع ویژگی‌های شخصی دارد و هم به شکل یک زبان دنبال شده و جلو آمده است. برای مثال نسل قبل از انقلاب، گرایش به جنبه‌های فرمی و نزدیکی به طبیعتی که ساده شده، داشتند اما بعد از انقلاب این گرایش کمتر دیده می‌شود هر چند در برخی از هنرمندان هم وجود دارد اما جنبه رئالیسم دوباره توسط هنرمندان جوان دنبال می‌شود ولی این بار وجه‌های نئورئالیستی هم پیدا می‌کند یعنی ممکن است که گیاهی در یک منظره یا یک موتیف در منظره بیرون کشیده و تکرار شود یا از نگاه خیلی نزدیکتر دیده شود.»

(برگرفته از مصاحبه آقای بهنام کامرانی با خبرگزای مهر)